Give me Your eyes

"Give me Your eyes for just one second
Give me Your eyes so I can see
Everything that I keep missing
Give me Your love for humanity
Give me Your arms for the broken hearted
Ones that are far beyond my reach.
Give me Your heart for the ones forgotten
Give me Your eyes so I can see"



In een ouder bericht schreef ik over een dakloze man in het station van Brussel-Noord. Bij deze man was het heel duidelijk wat hij wilde, het was heel duidelijk wat zijn noden waren. Het was heel simpel om iets te doen voor hem, hij heeft niet veel nodig om gelukkig te zijn. Zelfs met onze menselijke ogen zien we de strijd van deze man en toch doen we(of moet ik "ik" zeggen?) er niets of weinig aan.

Toch durven we als mensen nog aan God om Zijn ogen te vragen. Met andere woorden: we willen ogen die meer zien en anders kijken. Ogen die alles zien, niet enkel de duidelijk zichtbare strijd van een dakloze man in Brussel. Maar ook de verborgen strijd in ieder van ons waar we zelf dagelijks mee worstelen, maar die desondanks voor het overgrote deel van onze medemens onzichtbaar is.

En dan durf ik mezelf wel eens de vraag te stellen, "hoe durf je?" of met verwijten naar mezelf te gooien als "schijnheilige" of "lafaard". Want hoewel we/ik het lef hebben om aan God Zijn ogen, Zijn kijk op de wereld te vragen zijn we zelf meestal te laf om onze eigen ogen te gebruiken.

Het gaat er volgens mij in de eerste plaats dan ook niet om dat ons hart breekt voor dingen of dat we door Gods ogen gaan kijken. In een verder stadium is dat wel belangrijk maar in de eerste plaats is het volgens mij veel belangrijker dat we God om Zijn armen voor de gebrokenen van hart vragen, dat we om Zijn liefde voor de vergetenen bidden. Kortom, we moeten stappen ondernemen. We moeten groeien in bewogenheid met onze medemens want pas dan heeft het zin om Zijn ogen te vragen omdat we pas DAN in staat zijn om er werkelijk iets mee te kunnen aanvangen.

Verjaardagswensen

Gisteren was ik jarig, nu weet ik persoonlijk niet welke gevoelens je/u daar zelf bij hebt maar ik vind het meestal wel leuk op jarig te zijn. Behalve gisteren, dit lag er natuurlijk aan dat ik nogal ziek was. Hoe dan ook, dat was niet waar ik het over wou hebben.

Jarig zijn heeft iets bijzonder in zich: op de een of andere manier creëert het bij iedereen de kracht om lief voor je te zijn, opeens stuurt iedereen berichtjes met lieve wensen en daarbovenop krijg je nog bergen cadeautjes ook…

Van sommige mensen ben je dat natuurlijk gewoon, mensen die als levensmotto hebben “hoe gaat het met je?”, van die mensen die echt geïnteresseerd zijn in het leven van anderen, mensen die gemaakt zijn om te bemoedigen of de soort mensen die anderen gewoon graag verrassen met een leuk kleinigheidje.

Maar laat ons eerlijk zijn, het zou fout zijn om te stellen dat iedereen die verjaardagswensen stuurt bij een van bovenstaande soort mensen hoort? Na een vage blik op mijn facebookwall en een grove schatting zijn 8/10 verjaardagswensen van mensen die nooit eerder, tenzij met mijn verjaardag, op mijn wall hebben geschreven en beter nog, zelfs zelden met mij praten.
Of ik het hen kwalijk neem? Neen! Maar toch was het iets wat mij opviel. Hoe komt het dat mensen op je verjaardag ineens verjaardagswensen sturen?
Dat een verjaardag een bijzondere dag is, oké. Maar waarom dan niet met kerst, Nieuwjaar of Pasen en wel op de verjaardag(en voor sommige grapjassen natuurlijk ook op dierendag…)?

Over het waarom van dit fenomeen heb ik eigenlijk niets zinnigs te zeggen. Het leek mij alleen zo jammer dat mensen enkel lieve berichtjes, bemoedigingen& felicitaties krijgen als ze jarig zijn. Zijn wij mensen dan geen wezens die ook tussendoor eens een bemoedigingetje kunnen gebruiken?


Bij deze: lieve knuffels voor jullie allemaal!

ps: uiteraard was ik niet gisteren jarig maar om de leegte op deze blog al een beetje op te vullen: enkele oudere blogs.

Break my heart for what breaks Yours

"Break my heart for what breaks Yours
Everything I am for Your kingdom's cause
As I walk from earth into eternity"

Je kan het dan wel zingen, maar wil je het ook echt? En eens het gebroken is, wat moet je er dan mee doen? Er tijd laten overgaan, zoals met een stukgelopen relatie of...?

Ik ging met de trein naar Leuven maar ik had vertraging met als gevolg dat ik 20 minuten op een bankje moest zitten in station van Brussel-Noord. In de verte zie ik een man - met een versleten kaartje aan z’n jas gespeld en in z’n hand van die kranten die dakloze mensen verkopen- aankomen. Mijn hart gaat sneller kloppen en mijn brein begint zich te keren… wat moet ik doen wanneer die man hier zo meteen voor mij staat? Ik kijk wat andere mensen doen en wanneer hij dichterbij komt merk ik dat de meeste andere reizigers zelfs niet van hun spiegeltje of GSM-schermpje opkijken. Ik besluit om gewoon vriendelijk tegen die man te zijn.
En daar is hij dan, ik kijk op en wanneer hij vraagt of ik een krant wilt kopen zeg ik vriendelijk nee. Hij merkt mijn vriendelijkheid op en vraagt iets in het Frans waar ik door het lawaai van vertrekkende treinen niet veel van versta. Ondertussen staat hij al zeker vijf seconden voor mij en de mensen rondom mij op het bankje bekijken me al raar. Dat verbetert er niet op wanneer ik hem vraag of hij zijn Franse vraag nog eens, liefst wat rustiger, wilt herhalen. Hij vraagt of ik hem iets te eten wil kopen en terwijl ik nee zeg breekt mijn hart…

De man daarentegen kijkt er niet van op, hij is immers de hele dag al door iedereen afgewezen.
Mijn trein komt het station binnengereden en ik stap op. Enkele minuten staan we stil en in mijn ooghoek zie ik de man weer. Een groepje alternatieve jonge gasten die op weg zijn naar Werchter staat met de man te praten, ze voorzien hem van een watervoorraad en zo lang als de trein nog in het station blijft staan zie ik ze praten…

Break my heart for what breaks Yours... of toch maar niet?

Een blog...

Al langer denk ik er over na om een blog te beginnen maar toen ik begin deze week te horen kreeg dat ik de komende weken geopereerd zou worden en nog een hele tijd thuis zou moeten zitten werd het idee steeds meer werkelijkheid.

Enkele dagen later kan ik aan u voorstellen: mijn nieuwe blog!

Welkom!