“Those who believe that they believe in God, but without passion in their hearts, without anguish in mind, without uncertainty, without doubt, without an element of despair even in their consolation, believe only in the God idea, not God Himself” - Miguel de Unamuno -
Om eerlijk te zijn ga ik de laatste weken door een nogal twijfelachtige periode wat geloven betreft. Enkele dagen geleden luidde mijn status op Facebook: “godsdienst, mythes, wetenschap, naïviteit, filosofie, realiteit, humor, extremisme, kritiek, humanisme, fictie, objectiviteit, moraal, respect,...”. Op de vraag of ik er geen hoofdpijn had van gekregen kon ik gelukkig nee antwoorden maar “of ik mijn geloof nog niet verloren was”, dat raakte mij dieper.
Want hoe kan men wetenschap en geloof combineren? Ja misschien… intelligent design, maar is dat geen te gemakkelijke oplossing? Waar stopt het symbolische van de Bijbel? Is er überhaupt wel een god? Want geef toe, wij kunnen de afleveringen van “In Gods naam” dan wel krankzinnig noemen maar is het Christendom niet even rationeel onverklaarbaar dan om het even welke andere geloofsovertuiging?
Niet dat ik er opeens atheïstische ideeën op nahoud, dat niet. Alleen vind ik het de laatste tijd steeds moeilijker worden me een weg te banen tussen godsdienst, mythes, wetenschap, naïviteit, filosofie, realiteit, humor, extremisme, kritiek, humanisme, fictie, objectiviteit, moraal, respect en nog vele andere dingen. Ik stel me steeds meer vragen en het idee dat de mens een gewoontebeest is beangstigt me meer dan ooit; zou dat misschien de reden zijn waarom we de Bijbel als waar aannemen en er verder ook niet meer over gaan twijfelen?
Hoe het verdergaat? Voorlopig hou ik het bij Miguel de Unamuno:
“My religion is to seek for truth in life and for life in truth, even knowing that I shall not find them while I live.”
To be continued…